معرفی و بررسی کتاب «فقط روزهایی که می نویسم»

نویسنده در جستار اول به زندگی خود و ارتباطش با ادبیات می‌پردازد. او می‌گوید که در کودکی با کتاب‌ها رشد کرده و حتی زمانی در ۱۴ سالگی کتاب‌هایی را خوانده که مناسب آن دوره نبوده‌اند. با این وجود ادعا دارد که در زمینهٔ شغلی موفق نبوده است. او شغل‌های فراوانی را تجربه کرده و روزهای سختی داشته است. عنوان می‌کند که عموم معتقدند که نویسنده‌ها آدم‌های تنبلی هستند. آرتور کریستال در این بخش سبک خودش در زندگی را شرح می‌دهد و با نام بردن از تعداد زیادی نویسندهٔ دیگر بحث تنبلی را دنبال می‌کند. این جستار که می‌توان آن را شخصی‌ترین بخش کتاب دانست، از آن بابت که در خلال نوشته‌هایش به زندگی شخصی نویسنده می‌رسیم، با ما بی‌پرده دربارهٔ تجربیات نویسنده حرف می‌زند.
در جستار دوم، همان طور که از عنوانش نیز پیداست دربارهٔ دعوای داستان ادبی و داستان ژانر سخن می‌گوید. نویسنده مسئله را با بیان تقابل نظر دو نفر از بزرگان ادبیات آغاز می‌کند. متیو آرنولد انگلیسی که به شدت به آثار فاخر و کلاسیک معتقد بوده و والت ویتمن آمریکایی که جهان‌بینی و مدل جامعهٔ آرمانی انگلیسی موردپسند آرنولد را به سخره می‌گرفته است. کریستال با نام بردن از ده‌ها چهره که باید به خاطرشان بارها به آخر کتاب مراجعه کنید و دائرةالمعارفی از نویسندگان است، چرایی این دعوا را عنوان می‌کند. به همین جهت است که این جستار را می‌توان یک مدل تاریخ‌نگاری نیز دانست. آرتور کریستال با اینکه جستارنویس بی‌پروایی است اما قضاوتی نمی‌کند که کدام گونهٔ ادبیات برتر است. تنها نکته‌ای را در آخر بخش از منظر شخصی روایت می‌کند که «اگر داستان حرکت کند ما هم ناخودآگاه با آن راه می‌افتیم و اگر برای این تسلیم و بی‌اختیاری، اندک گناهی هم احساس کنیم، همیشه «مرگ ویرژیلی» هست که با خواندنش تقاص پس بدهیم.»
در جستار سوم ابتدا می‌پرسد چرا بهتر است خالقان متون محبوبمان را نبینیم؟ در ادامه بیان می‌کند که شاید اشتباه باشد که بخواهیم به عنوان یک کتابخوان جدی با نویسندهٔ مورد علاقه‌مان دیدار کنیم. ما تصاویری از نویسندگان بر اساس کتاب‌هایشان برای خودمان می‌سازیم که شاید متفاوت از واقعیت آن نویسنده باشد. می‌شود نویسنده‌ای با کتابش آن قدر ما را تحت تاثیر قرار داده باشد ولی نتواند در یک ملاقات حضوری آن تاثیر را القا کند. پس شاید بهتر باشد که خالقان آثار محبوبمان را نبینیم. به گمانم از دلایل گمنام بودن نویسنده اعتقادی است که در همین جستار بیان کرده.
سوال آرتور کریستال در جستار چهارم این است که چرا زندگی و حرفهٔ نویسنده از هم جدا نیست؟ او معتقد است زندگی یک نویسنده با حرفه‌اش ادغام شده و نویسندگان کتابشان را زندگی می‌کنند. او از ترکیب دو کلمهٔ زندگی و نویسندگی حرف می‌زند و عنوان می‌کند دست‌ کم نوشتن یک حرفه است اما شاید چیزی بیشتر از یک حرفه هم باشد.
در جستار پنجم کریستال اعتراف می‌کند که دیگر نمی‌تواند کتاب بخواند. و خودش هم از این موضوع شگفت‌زده است. او می‌گوید با اینکه در کودکی شیفتهٔ کتاب ها بوده و لابه‌لای کتاب‌ها بزرگ شده است اما حالا دارد عشقش را رها می‌کند و شروع به بررسی مسائلی می‌کند که شاید موجب این موضوع شده‌‌اند. مثل خسته شدن از خواندن کتاب‌ها یا زیاد خواندن نقد و بررسی آن‌ها، یا شاید فقدان نویسندگان بزرگ در دنیای کنونی. او می‌گوید که بسیاری از بیان این مسئله هراس دارند و می‌ترسند احمق جلوه کنند اما این یک مسئله جذاب است: بالا رفتن سن ظرفیت کتابخوانی را کمتر می‌کند. تجربه‌های شخصی می‌توانند از کتاب‌ها و ماجراهایشان هیجان‌انگیزتر باشند. زمانی فرا می‌رسد که همه مسیری کمابیش مشابه را طی خواهیم کرد. البته او این دلایل را کافی نمی‌داند. در ادامه از رسانه‌ها و دنیای مدرن هم حرف می‌زند که به حریم شخصی انسان‌ها وارد شده‌اند و آنقدر قدرتمند بوده‌اند که بعضی ارزش‌ها نیاز به تعریف جدید پیدا کرده‌اند. یکی از این ارزش‌ها کتاب‌ها هستند.